– Zdejmij pierścionek i odejdź, mama zmieniła zdanie! – oznajmił narzeczony dzień przed ślubem, nie wiedząc, że dokumenty były już przygotowane
— Domnule, luați-o pe surioara mea… ea nu a mai mâncat de mult — vocea aceea a sfâșiat vuietul dimineții de pe stradă, făcându-l pe Marek Lewicki să-și întoarcă brusc capul. Se opri, ca și cum ar fi izbit de un zid invizibil.
— Proszę pana, zabierzcie moją siostrzyczkę… ona od dawna nic nie jadła — ten głos rozdarł poranny gwar ulicy, zmuszając Marka Lewickiego do gwałtownego odwrócenia głowy. Zatrzymał się, jakby uderzył w niewidzialną ścianę.
Era una dintre acele zile cenușii, când cerul pare prea greu pentru ca ziua să-l poată susține. Zile în care până și păsările par prea obosite ca să mai cânte.
To był jeden z tych szarych dni, kiedy niebo wydaje się zbyt ciężkie, by dzień mógł je unieść. Dni, w których nawet ptaki zdają się zbyt zmęczone, by śpiewać.
— Victoria, dar înțelegi… E doar pentru o zi. Să ducă mobila la casă de la țară și gata. Nu o să care omul piesele pe jos! — Raisa și-a întins buzele într-un zâmbet forțat.
— Wiktoria, przecież rozumiesz… To tylko na jeden dzień. Zawieźć meble na działkę i tyle. No przecież nie będzie ich targał pieszo! — Raisa rozciągnęła usta w czymś, co miało przypominać uśmiech.
– Vorbești serios? – Maria nici măcar nu și-a ridicat privirea de la oala cu paste, dar tonul ei a fost atât de tăios, încât în bucătărie s-a lăsat tăcerea.
